| მარხვის არსი და მნიშვნელობა
ღვთის რწმენა და სიყვარული ყოველ ადამიანს გულში უნდა
ჰქონდეს დამარხული;
მაგრამ რწმენა და სიყვარული მაშინ ხდება ცხოველი,
როდესაც მათი გამოვლინება
ხდება საქმით. ერთ-ერთი ამგვარი საქმეთაგანია,
როცა ღმერთის ჩვენდამი უსაზღვრო
სიყვარულის საპასუხოდ ჩვენ ამქვეყნიურ
სიამეებს - საჭმელს, გართობას, შვებას ცოტათი
მოვიკლებთ და ვიქნებით
თავშეკავებულნი. მას ეწოდება მარხვა. ამ აზრით გონიერი ადამიანი,
ლოცვის
მსგავსად, სულ მარხვაში უნდა იყოს (იყვნენ და არიან კიდევაც ასეთი წმიდა
მამები),
მაგრამ, საზოგადოდ, ადამიანს, თავისი დაცემული, უძლური ბუნების
გამო,
არ შეუძლია გამუდმებული თავშეკავება. ამიტომ ეკლესიამ დაადგინა
გარკვეული დრო
და ფორმა თავშეკავებისა ანუ მარხვისა, რომლის დაცვა,
თავდაპირველად თუნდაც
მექანიკური და იძულებითი, არის საწინდარი იმისა, რომ
ოდესმე შევძლებთ ჭეშმარიტ
მარხვასა და თავშეკავებულ ცხოვრებას.
| |
